CAPPADOCIE

Vrijdag 09 oktober, we worden gewekt door het blazen van de gasbranders van de luchtballonnen. Er hangen zeker 80 ballonnen in de lucht die 's morgens vroeg vol touristen opstijgen. Het is een mooi en fleurig gezicht. De ballonnen scheren vlak over de camping en zelfs door de bergkloven en landen keurig netjes op de auto's die ze weer terug brengen. Sinds weken hebben we een heerlijke warme douche.

Deze eerste dag in Cappadocie verkennen we het gebied op onze fietsen. Het landschap is ca 30 miljoen jaar geleden ontstaan door uitbarstende vulkanen die tufsteen bedekken met een harde vulkanische rots. Door erosie ontstaan opvallende formaties zoals de conische feeenschoorstenen en de paddestoelvormige pieken. In de vele tufstenen rotsen zijn grotwoningen en kerken gemaakt.  Het is  onmogelijk de schoonheid te beschrijven. Al onze verwachtingen worden overtroffen. Ineke vraagt zich af hoe ze dit moois aan de kinderen kan overbrengen. De fietstocht is zwaar. Onze ,,reislijder'' Bert heeft bedacht om een ruiterpad tot fietspad te transformeren. De mannen hebben het zwaar om de fietsen van de dames naar boven en beneden te sjouwen langs smalle, steile en zanderige paden. Onderweg eten we tavuk potterie, een maaltijd van kip of lam, gestoomd in een pot, die aan tafel wordt stukgeslagen. Daarna bezoeken we het openlucht museum van Goreme met de grootste concentratie rotskapellen en kloosters vanaf de 9e eeuw. Er zijn nog schitterende Byzantijnse fresco's uit het Oude en Nieuwe Testament te bewonderen. Na ons bezoek wacht een steile helling naar boven richting camping. We worden aangemoedigd door automobilisten, die zelf de grootste moeite hebben om boven te komen. Onze fietsen en hun bemanning hebben het zwaar te verduren. Het is een prachtige maar zeer vermoeiende dag. Voor de volgende dag bestellen we een busje met chauffeur en gids.

Zaterdag 10 okt, de zon laat zich steeds meer zien. Onze bus staat om tien uur te wachten en we maken met de chauffeur een route waarvan de ondergrondse stad Derinkuyu het belangrijktse onderdeel zal zijn. Bij de entree van de stad, staan waarschuwingen dat mensen met hoge bloeddruk, claustrofobie en hartproblemen een bezoek wordt afgeraden en van reisleiders hoor je waarschuwingen en advies om geen rugzak mee te nemen. Emile en Erie gaan niet mee. Met enige spanning stappen we, gewapend met zaklampen en petten, een indrukwekkend gangenstelsel binnen. Er biedt zich een gids aan. Er zijn in totaal 36 ondergrondse steden. Deze stad heeft een oppervlakte van ca 4 km2 en heeft 8 woonlagen en gaat tot ca 70 a 85 metediepr. Waarschijnljk is de stad verbonden geweest door een tunnel van ca 32 km met de stad kaymakli. De bouw is begonnen voor opslag van goederen door de proto Hethieten en later uitgebouwd door de Hethieten, Romeinen en Byzantijnen. Er hebben duizenden mensen geleefd. Er zijn 43 luchtschachten gegraven die voor een indrukwekkende goede lucht conditie zorgen. De schachten zijn gegraven tot het grondwater en dienen gelijk als waterput. De gangen zijn smal en hebben een hoogte tot 165 cm en in de leefruimtes ruime stahoogte. Van gezondheids problemen is geen sprake. Het geheel is indrukwekkend en soms benauwend door de drukte. In de gangen moeten gaande en komende groepen op elkaar wachten in kleine en lage ruimtes. De temperatuur is zomers en 's winters gelijk tot ca 10 graden. Grote ronde stenen van 325 kg gemaakt van hard steen sluiten de toegangen af bij dreigend onraad en kunnen vanaf de buitenkant niet worden geopend. De bovenste lagen worden gebruikt voor opslag, keukens en dieren verblijven. De steden zijn van oorsprong gebouwd door Christenen die zich zo beschermen tegen de Arabische roofridders. Op de 8e verdieping is een kerk, een biechtruimte en een graf te bewonderen.

We rijden door naar het dal Soganli en vallen van ene in de andere verbazing. We zien honderden pieken met de grotwoningen en 150 kerken en bezoeken een prachtige kapel. De treden naar boven zijn schuin uitgesleten en het is een hele tour om boven te komen. Onze Turkse chauffeur toon zich als een klimgeit en helpt Ineke en ondersteund de mannen met een hand. De andere dames durven de klim niet aan. Ineke zingt boven een prachtig lied maar verontschuldigd zich dat ze moe is van de klim. Bij de woningen zijn veel holtes, die gekenmerkt zijn met een grote witte stip, voor duiven. De duiven worden gebruikt als bode maar ook om te eten en voor het maken van kleurstof uit de uitwerpselen. Emile, Erie en Gerrit lopen het voetpad terug en de rest bezoekt nog een kerk en het restaurant. De voettocht biedt mooie uitzichten op alle burchten. Het is mooi weer met een frisse berglucht. We bekijken een heel mooi en nog compleet kerkje. Het pad eindigt in de ,,village'' een klein, deels verlaten dorpje. We zien, ruiken en voelen hoe lang geleden tot nu de mensen hier hebben gewoond. We zien een oude vrouw die ons wenkt en biedt ons thee en zoetigheid aan. Ze woont daar nog  in een huisje in een grot met haar zoon. We voelen onze darmen kronkelen en demonstreren en kopen uit medelijden een paar zelfgemaakte poppetjes en controleren die op ongedierte om te voorkomen dat ze teruglopen.

 We rijden door een mooi valleien terug naar Urgup en bekijken het antieke stadje Sobessos waar we twee mooie mozaïek vloeren en een Romijns bad bewonderen en eten lekkere zoete appels uit de boom.  Bij het afrekenen van de taxi op de camping ontstaat een ernstig meningsverschil. De beheerder wil meer geld dan afgesproken en komt tijdens onze happy hour zijn gelijk halen en explodeert als een vulkaan. Onverhoeds annuleert hij de  afspraak voor een  etentje met volksdans  georganiseerd voor Gerrits verjaardag.  Via buren krijgen wij een tip voor een goed restaurant en Gerrit  en Raldi gaan daar samen met een taxi heen.  De groep maakt gebruik van de afwezigheid en met veel lol knutselen ze een pop en een lied voor de verjaardag in elkaar.

Zondag 11 okt, Gerrit en Raldi worden om 07.30 gewekt met enkele klappen op de deur. Buiten staat het comité van ontvangst te zingen. Gerrit schrikt van de pop, de kop gemaakt van een meloen met een neus van paprika en ogen van twee flessendoppen en grote oren van karton, aangekleed met kleren van de jarige, het bewijs dat ook Raldi in het complot zit en Gerrit snapte al niet waarom hij de vorige avond de veel te warme spijkerbroek aan moest. Op de kop van de pop staat een mooie leren pet, het cadeau voor de jarige, die deze pet al elders heeft gepast. Tijdens de gezamenlijke  koffie zingt de groep ter ere van de jarige een zelf gemaakt lied; ,,In  de Hymer van Gerrit en Raldi………” op de melodie van het ,,Kleine cafe’’. De jarige is ontroerd en verlegen met alle aandacht en moeite die is gedaan en krijgt nog een mooi boek over Cappadocie. Het is mooi weer en ieder gaat zijn weg met opruimen, wandelen, fietsen en zonnen.  ’s Avonds worden we gehaald door twee taxi's naar het restaurant Tandir dat prachtig ligt boven een smalle vallei met uitzicht op het oude stadje Ortahisar en een prachtige berg met oude grotwoningen. In een grote ton zien we onze maaltijd “potterie beef” die daar vier uur op  een houtskool vuur staat te garen. Op het terras drinken we een prima huisgemaakte wijn en laten daar ook de starters serveren. De sfeer is enthousiast en gezellig. Binnen eten we onze ,,potterie’’ . De dames slaan de potten stuk . De beef is zelden zo mals en smaakvol gegeten. Bij de mooie en  bijzondere Turkse muziek op de achtergrond danst Ineke haar favoriete buikdans. Onze, al zwaar overbelaste lachspieren, moeten weer hard aan het werk. De groep is wel weer erg gezellig en aanwezig.  De avond is bijzonder geslaagd en we zijn de beheerder dankbaar voor zijn annulering. We drinken koffie ,,In de Hymer van Gerrit en Raldi’’. Het is nog lang onrustig op de camping.

Maandag 12 okt, het regent en het is fris. We besluiten op te breken en naar de volgende bestemmin  Bogazkale te vertrekken. We rijden 250 km noordwaarts, door een oneindig heuvelachtig gebied met veel landbouw. De omgeving is schoon en goed onderhouden. We zien enkele arme dorpen met zandwegen waar we vanwege de modder niet doorheen kunnen rijden.  Het laatste deel van de route loopt door ravijnen. In het dorp ontmoeten we op het terras van de oude mannen de ,,Hatmen” oftewel de burgemeester.  De eenvoudige man is trots op zijn status en laat dat duidelijk horen. Aan een tafeltje van het theehuis beraadt het ,,gemeente bestuur’’ zich over de komende verkiezingen. Aan de overkant koopt een boer met zijn tractor en daarop drie vrouwen, een brood. Een troep ganzen loopt lawaaiig over het plein en maken ruzie om een appel.

De camping in Bogazkale is te nat en drassig en we verplaatsen ons naar de binnenplaats van het bijbehorende goede maar geheel lege restaurant en krijgen de hele beneden verdieping tot onze beschikking.  De eigenaar klaagt over de recessie in het toerisme. Van zijn ruim 100 kamers is er maar een enkele bezet.  Bogazkale is een klein, arm dorp  maar ligt naast het nationale park Hattusas.

De bewoning  door de Hatti’s dateert van 3000 jaar vC en is daarbij één van de oudste opgravingen.  Ca 1600 vC vestigt hier het Hettitische volk en sticht de hoofdstad Hattusas.  Er zijn hier duizenden klei en brons tabletten gevonden en is daarom voor deskundigen een bron van informatie geweest.  De stad is zeer uitgestrekt en wordt begrensd door steile ravijnen.  Van de oude stad staan er nog restanten, in het bijzonder de fundamenten van de tempel en de citadel. Te bewonderen zijn de Leeuwenpoort,  Koningspoort, Sfinxpoort, een 70 mtr lange gang door de aarden verdedigingswal en nog originele hiëroglyfen, die duidelijk zichtbaar zijn.

Disnsdag 13 okt. We bezoeken eerst het kleine maar bijzonder interessante museum in het dorpje en zien mooi aardewerk, stempels, kleitablettenen en gereedschappen. Het geheel is prachtig uitgestald met bijbehorende tekeningen en duidelijke informatie.  Een deel van de groep loopt al vooruit. Emile, Erie, Gerrit en Raldi lopen achter en drinken eerst  thee in het theehuis. We zitten  tussen de oude mannen en voelen ons welkom. Gerrit zakt door zijn (oude) stoel en ligt tussen de oude Turken. De uitbater biedt verschrikt zijn hulp aan. Emile ligt in een deuk. Het bezoek aan de oude stad begint bij de tempel. Het gebied is zeer uitgestrekt en het is mogelijk met een auto over gebaande wegen, door het terrein te rijden. We ontmoeten Avis, een Amerikaanse toerist met een huurauto die ons vervoer aanbiedt hetgeen we met alle aanwezige handen aangrijpen. De nogal ,,gezette’’ dame rijdt zo gevaarlijk dat de rit op de smalle en soms zeer steile weg op een suïcide begint te lijken. Met tussenstops bezoeken we de diverse bijzonderheden.  Bovenaan de berg nemen we afscheid van Avis en te voet gaan we de weg naar beneden. We genieten van de heerlijke wandeling, het mooie weer en de frisse lucht. Ondertussen bezoeken we de opgravingen met als hoogtepunt de hiëroglyfen. Beneden staat de burgemeester met zijn, tot op draad versleten oude Renault, en biedt ons de rit naar de camping aan. We vouwen ons in het vehikel. Niets werkt meer en op het dashboard branden en knipperen alle  controle lampjes. De rit over de steile, bochtige en smalle weg is onze twee poging tot suïcide van deze dag.  Opgelucht stappen we uit, niet bij de camping maar bij zijn co-operatieve waar enkele vrouwen ons handgemaakte tapijten tonen. Ondertussen kennen we dit kunstje wel maar kopen toch enkele armbandjes en lopen daarna verder naar de camping. Na de happy hour eten we gezamenlijk in het restaurant van het hotel en ontmoeten een gezelschap Turken uit Bodrum en een Spaanse schone die een solo reis door Turkije maakt. Ze is archeologe en smult van al het moois wat hier wordt geboden.

Woensdag14 okt, we delen de lange trip naar de Zwarte Zee door midden en rijden vandaag ca 220 km noordwaarts. Het weer is licht bewolkt en lekker fris. De weg is smal en Turks en gaat het eerste deel over een hoogvlakte met heuvel/bergachtig gebied. De kleuren van de bergen zijn fascinerend mooi en wisselt steeds met de schaduw van de wolken en zon. Het landschap is schoon en wijds met weinig bewoning. Het land is onmetelijk groot. Onderweg drinken we koffie in een klein dorpje. Mannen zijn nieuwsgierig en brengen meloenen. Totaal scoren we 6 meloenen, een handvol kleine tomaten en pepers.  De mensen zijn zo aardig maar ook arm. Er lopen hele troepen ganzen door het dorp. De route loopt via Cankiri, een moderne stad.  Onderweg zien we veel politie en militairen en dichterbij de grote stad wordt het steeds meer. We vernemen dat vandaag president Erdogan in de stad komt. Wij schrikken en voelen ons ongelukkig en besluiten de stad zo snel mogelijk te verlaten. Na Cankiri komt een  bergachtig, ruig gebied. De weg is smal en gaat hoog over de toppen langs diepe ravijnen. De omgeving is onbeschrijflijk mooi maar de weg vraagt alle concentratie. Ons eindpunt ligt bij het station van Kursunlu waar we overnachten.  Morgen vertrekken we naar Amasra, een havenstadje aan de Zwarte Zee. 

Amasra, een mooie camperplek aan de haven.

Donderdag 15 okt, reizen we af richting Amasra.  Het eerste deel loopt over de snelweg richting Istanbul daarna buigen we af naar het noorden en bezoeken Safranbolu, een doolhof van straatjes en staat op de Werelderfgoedlijst vanwege zijn architectuur.  Bijzonder zijn de huizen uit de Osmaanse tijd die zijn gebouwd in twee verdiepingen van steen en hout.  Helaas is het stadje vernield door te veel en te eenzijdige winkeltjes. Het Pontische gebergte  is  groen maar  de herfst is duidelijk zichtbaar.  Dit deel van de Zwarte Zee kust is het natste deel van Turkije.  Door het  gebergte is het havenstadje Amasra lange tijd geïsoleerd gelegen.  Er loopt nu een nieuwe weg maar de navigatie van elk teamlid wijst de weg over de oude pas.  Opvallend zijn de zwarte stranden. Het pittoreske rustige stadje is in de 9e eeuw een belangrijk bisdom geweest en is later door de Genuezen en daarna door Osmanen uitgebouwd. Vooral Turkse toeristen bezoeken het stadje  en gebruiken de enigszins gedateerde pensions. 

Vrijdag 16 okt. We staan prachtig aan de oude haven en blijven een dag staan om Amasra te bekijken. Het weer is half bewolkt en frisser dan we gewend zijn. Vanavond gaan we gezamenlijk vis eten in één van de vele goede visrestaurants. 's Nachts is het onrustig op de camperplek. Iedereen slaapt slecht. Het etentje is ons aangeboden door Bert en Ineke.

Zaterdag 17 okt. Vandaag maken we een flinke stap richting het westen naar Akcakova.  De weg loopt geheel langs de kust door ruige bergen en erg smalle wegen, steil omhoog en omlaag door hele kleine dorpen. Door veel geluk is alleen Gerrit slechts één keer in een dorpje vast gelopen door een tegenligger en de auto’s hebben vele keren moeten schuiven om los te komen. Onderweg worden we door mensen gewezen op een auto die kort geleden 150 meter van een klif naar beneden is gestort. We worden gemaand voorzichtig te rijden. Langs de weg is geen enkele bescherming en de zijkanten brokkelen af.  Onderweg is een deel van de weg naar beneden gestort. Er staat  geen enkele waarschuwing.  De uitzichten over zee en langs de rotskust zijn mooi met hoge golven en hoog opspattende branding. Kimlimli is een havenstad met zware industrie die sterk is vervuild.  De stad is zwart van de smeer en de wegen zeer slecht en vies. Vooral Turkse toeristen bezoeken deze kust, maar veel is vergane glorie. Onderweg zoeken veel mensen tamme kastanjes en langs de weg staan tientallen stalletjes de vruchten met veel rook te poffen. Ook de thee en hazelnoten komen uit deze streek. Een paar mannen zitten aan de kant van de weg te eten en bieden gelijk  zitplaatsen en eten aan. Bert heeft de verkeerde coördinaten van de camping doorgegeven. Iedereen  loopt vast in de smalle straten van het stadje.  De camping is heel simpel. We zoeken hazelnoten.

Aan de overkant van de camping is een grote feestzaal waar een Turkse bruiloft wordt voorbereid.  Dit is in Turkije elk weekeinde normaal. Wij hebben onderweg diverse met linten versierde  feesttenten  gezien. Er rijden honderden auto’s af en aan. De mannen nemen polshoogte of er nog een feestje in het vat zit, maar deze bruiloft is van een heel ander niveau. Zeker duizend man zit aan lange tafels op met linten versierde stoelen. We zien slechts twee paar kuiten verder draagt alles lange rokken met een hoofddoek en zit breeduit aan  tafel met de tas op schoot.  Het diner bestaat uit een plastic bordje met het bekende pakje frisdrank, een koek , een biscuit en stukje Turks fruit. Buiten staan honderden mannen met een flesje water. Er wordt géén alcohol geschonken. 

Zondag, 18 okt, eindelijk een rustige nacht, iedereen slaapt bijna de klok rond. We blijven vandaag op de camping. Morgen vertrekken we naar Istanbul waar we een paar nachten blijven staan. Sinds enkele dagen kunnen we de Nederlandse TV weer ontvangen.

Maandag 19 okt, Gerrit staat op met een pijnlijke ontsteking aan de bovenarm. De reis gaat naar Istanbul en hij zal moeten sturen en schakelen met zijn linkerhand.  De route loop het grootste deel  van de 240 km over grote wegen.  Ruim 90 km vóór Istanbul begint langs de weg al stedelijk gebied met grote en kleine winkels, handel enz enz. We rijden langs de Bosporus. Het verkeer wordt steeds drukker. De rit naar de camperplek heeft alleen Bert de juiste weg  gevonden. De andere equipes raken verstrikt in de chaos van de grote stad. Andre keert nog op tijd maar Gerrit en Emile verzeilen  in het oude centrum met smalle straatjes. We doen één uur over twee kilometer. Vooral Gerrit heeft het moeilijk met zijn handicap en wil de zoektocht opgeven. Uiteindelijk vindt iedereen de plek. We staan prachtig, direct aan de  Bosporus, midden in het centrum, slechts  200 mtr van de Blauwe Moskee. Het is onbegrijpelijk dat zo’n mooie plek vrij is in een stad waar een parkeerplaats erg schaars is en we betalen slechts 30 lira. De oppas krijgt wat extra geld om op onze auto’s te letten. We verkennen de omgeving  Er zijn heel veel kleine en gezellige restaurantjes. Ieder zoekt voor zichzelf een gelegenheid voor de avond.

Dinsdag 20 okt. Het is prima weer om de stad te bezoeken en ieder heeft zijn eigen programma.  De grootste bezienswaardigheden zijn het Topkapipaleis, Haghia Sophia, de Blauwe moskee en de Grand Bazaar en de vele andere musea, moskeeën en parken. Bij de entree van de Blauwe Moskee is de beveiliging en zijn de kledingvoorschriften erg streng. Het is mooi om de gelovigen te observeren. De scheiding tussen mannen en vrouwen is, buiten het gebed, minder streng dan verwacht. Kinderen rollebollen over de grond terwijl de vader bidt of mediteert. Mannen, vrouwen en gezinnen zitten op de grond om tot zichzelf te komen. De allerkleinsten  zijn ongeduldig en rennen op hun blote voetjes over de mooie tapijten. In het mannendeel lopen ook wel vrouwen maar de meesten volgen trots hun man en blijven achter de afscheiding mediteren. Tien minuten voor het gebed moeten alle toeristen de moskee verlaten. Indrukwekkend is buiten de oproep tot gebed om 13.00 uur tussen de ,naast elkaar liggende Blauwe moskee en de Haghia Sophia. Overal  elders overstemmen de minaretten elkaar maar hier hebben de geestelijken de regeling om de beurt de oproep om te roepen. Op de achtergrond  horen we de minaretten van de 2500 moskeeën die Istanbul rijk is, maar het vermogen van deze giganten overstemmen alles. De Grand Bazaar is een overdekt doolhof van straatjes en een eindeloos aanbod van goederen. Je kunt er verdwalen. Er zijn wijken voor juweliers, kruiden,  stoffen, tapijten enz.  ’s Avonds hebben we voor ons een boot gehuurd en bekijken de stad vanaf het water. We klimmen over rotsblokken om aan boord te komen. Het is een prachtige tocht langs de verlichte stad met al zijn monumenten tot aan de grote brug en weer terug. Bij terugkomst verstapt Mieke zich op een rotsblok. Het loopt gelukkig goed af. 

Woensdag 21 okt, het weer is omgeslagen. De lucht is grijs en het regent. We bezoeken de Haghia  Sopia, 1400 jaar oud en behoort tot de grootste bouwkundige prestaties ter wereld. Na de Byzantijnse periode is de kerk in de 15e eeuw door de Osmanen verbouwd tot moskee.  De gids vertelt dat de moskee eigenlijk is gestolen. De moskee is in slechts 7 jaar gebouwd maar er zijn zuilen ontdekt die zijn geroofd uit Efeze en zelfs Libanon. Hoe is het mogelijk dat de stenen, die tonnen moeten hebben gewogen, zijn vervoerd over zee en bergen. De afwerking heeft 30 jaar geduurd. De marmeren platen zijn gezaagd met een lint van zijde, slechts 1,5 mm per dag en zijn in spiegelbeeld naast elkaar aangebracht.  Het Topkapipaleis is een hoogtepunt in de stad. Het paleis is gebouwd vanaf 1460 door de Osmaanse sultan Mehmet-2 . Daarna hebben 31 sultans hier gewoond tot 1853. De laatste sultan heeft geregeerd tot 1918. Ze hebben geleefd in ongelooflijke rijkdom en weelde. De gebouwen zijn niet eens zo indrukwekkend maar het geheel  samen met de interieurs, juwelen, goud en edelstenen is bijzonder. Lange rijen bezoekers staan te wachten voor de bezichtiging van de juwelen, die buitengewoon slecht worden gepresenteerd. In de Pryvizaal liggen de heiligste relieken van de islam. Bijzonder is de harem, die heeft bestaan tot zelfs 1000 concubines. De vertrekken van de sultan zijn rechtstreek verbonden met de verblijven dan de harem. In 1909 verlaat de laatste vrouw de harem. ’s Avonds eet de groep in een gezellig Turks-Koerdisch restaurant, ons aangeboden door Emile en Erie. Uit naam van de groep bedankt hij Gerrit voor het schrijven van dit blog met een toespraak en een wandbordje met foto, gemaakt bij de ondergrondse stad.

Donderdag 22 okt, we vertrekken naar de  grens  van Griekenland. De passage van de grens verloopt  snel en probleemloos. We nemen intrek op de camping bij Alexandropoulos. Het weer is net zo slecht als de wegen. 

Vrijdag, 23 okt. Vandaag maken we een grote sprong  via de tolweg richting westen. We vinden een camperplek in Vergina, een klein stadje in centraal Griekenland en bekend door de gevonden koningsgraven. De weg is goed en loopt door bergachtig gebied. De tombes zijn gebouwd onder de oppervlakte en met een 12 meter hoge heuvel afgedekt. Pas in 1978 zijn de graven van het Macedonisch koningshuis opgegraven en twee van de drie waren ongeschonden. De graven zijn grote en ruime gewelfconstructies met een voorportaal en daarachter de grafkamer waar sensationele vondsten zijn gedaan. Nu bedekt een grote koepelhal, bedekt met aarde, het terrein en geeft een indruk van de grafheuvel . De afdaling naar de tombes. van koning Philippus-2, vermoord 336 vC,  en het prinselijke graf zijn sensationeel!! De vele en goed bewaarde vondsten zijn te bezichtigen en zijn indrukwekkend. Prachtig aarde- en zilverwerk, gebruiksvoorwerpen, een harnas , eikenloofkrans, mirtekrans, de larnax van Philippus en een larnax van de koningin geheel van goud en de urn van de vermoorde koning. Het bezoek heeft onze verwachtingen overtroffen en maakt grote indruk. Tijdens de gezellige happy hour wordt er nog over nagepraat.

Zaterdag, 24 okt het weer is bewolkt. Via de tolweg rijden we naar de westkust. De route gaat door de bergen en de omgeving is mooi, groen en schoon. Geheel in tegenstelling tot Turkije is er hier weinig bedrijvigheid op de landerijen en bedrijven. Onderweg breekt de zon door, we dalen en de temperatuur stijgt. Het laatste deel van de route gaat over lokale wegen en prachtige natuur door de bergen. We vinden een mooie overnachting op het strand in een beeldschone baai bij Parga, ca 40 km zuidelijk van Igoumenitsa. Het anders zo drukke stadje is nu rustig. Het is mooi weer geworden en we liggen snel in onze zwemkleding op het strand. De weersverwachting voor de komende dagen is goed en  samen maken we de planning om een paar dagen te blijven en maandagavond de boot, voor de oversteek naar Italië, te nemen en we verwachten daar dinsdagmiddag ca 15.00 uur aan te komen.

Zondag 25 okt, het stadje Parga is de kers op de taart. Het prachtige stadje ligt op een rots onder een Venetiaanse vesting en is gedeeltelijk niet bereikbaar voor auto’s. De pittoreske steegjes lopen steil tegen de rots. Het zijn hele klimpartijen. Wat moeten de inwoners sterke benen hebben om hier te leven. Parga ligt aan drie schitterende baaien en is zomers erg druk maar wij hebben de laatste toeristen, in een hotel achter ons, uitgezwaaid. De beschermde haven heeft het stadje enige status gegeven. Emile en Erie maken in het Christelijk Orthodoxe kerkje een doopdienst mee en ontvangen een vriendschapsspeldje. Beneden aan de baai is een mooie boulevard en er zijn veel gezellige en goede restaurantjes. Het is genieten in de zon en een goed glas wijn. In een klein kapelletje wordt een dienst voorbereid voor de heilige Demitros. Er liggen stapels zoete broden in de kerk. Wij helpen mee de zware kleden te sjouwen en uit te leggen in het kerkje. De mensen nodigen ons uit om de dienst van 18.00 uur te bezoeken. Telefonisch boeken wij onze tickets om  voor de overtocht en tijdens het borreluurtje nemen we officieel afscheid van elkaar. De boot vertrekt maandagnacht om 01.00 uur en na aankomst in Ancona dinsdamiddag ca 17.00 uur, gaat ieder equipe zijn eigen weg naar huis of elders.

Het is een prachtige reis geworden met een heel goede sfeer en veel gezelligheid. We hebben veel gelachen en gezien met veel zon.

Wij zijn trots op het aantal bezoekers van dit blog en willen alle lezers bedanken ook voor de vele positieve reacties die we hebben ontvangen.

Einde blog Turkije 2015

Gerrit