PAMUKKALE

Vrijdag 11 sept, de reis gaat 200 km oostelijker naar Pamukkale, bekend door de kalk rotsen en de opgravingen daarboven. Elk equipe vertrekt op eigen gelegenheid. Erie heeft last van een wespensteek en de apotheek verwijst haar door naar het ziekenhuis waar ze uiteindelijk aan het infuus raakt. Onderweg wijst de thermometer 38 graden. Het is bloedheet. De weg is goed en voert door veel dorpen en kleine steden. Veel te veel Turken hebben langs de weg een oude schuur en beginnen een handeltje in schoensmeer of potloden en gaan vervolgens de hele dag op die paar dozen zitten wachten op klanten. Zo zijn veel kilometers veranderd in industrie terrein met deze handeltjes maar toch wel leuk om te zien. We belanden in een streek waar opvallend veel motorfietsen rijden met een platte zijbak. Hierin vervoeren ze boodschappen en kinderen maar we hebben ook gezien een moeder met baby, een oude oma en een schaap. Richting Pamukkale verandert het landschap plots is een dor en onbegroeid heuvellandschap. Van ver af zien we de kalkrotsen al liggen. Uit de verte lijkt het net een heuvel met sneeuw. Eerst bezoeken we het Turkse stadje Karahayit, één grote bazaar maar wel echt Turks. Daarna rijden we door naar Pamukalle. We vinden onze camping recht tegenover de kalkrotsen en het ziet er van buitenaf veel belovend uit maar eenmaal op de camping is het sanitair bar slecht. Kippen kalkoenen en geiten lopen los over de camping en kijken nieuwsgierig in de campers. Emile en Erie zijn ook op de camping aangekomen. De beheerder zegt vol trots dat er morgen een bruiloft is. Dat betekend Turkse muziek en dansen en de Turken hebben de gewoonte na een bruiloft diep in de nacht met zoveel mogelijk auto's luid toeterend zoveel mogelijk rondjes te rijden. Bert is zo slim geweest om thuis, op Marktplaats, een namaak delftsblauwe theeservice voor 3 euro te kopen en mee te nemen. Met een lintje eromheen lijkt ons dat een mooi cadeau voor de bruid. Om de warmte te ontlopen gaan we zaterdag vroeg op pad naar de witte rotsen. Daarna een duik in het heerlijke zwembad als dat niet door het bruispaar is gereserveerd. 

Zaterdag 12 sept Pamukkale betekent ,,witte kasteel'' genaamd naar de witte kalkrotsen die ontstaan door een bron van koolstof dioxyde en het calcium carbonaat wat wit neerslaat. Slechts een deel van de rotsen is toegangkelijk en mag zonder schoenen worden betreden. De kalk voelt heel stroef onder de voeten en zo loop je naar boven langs de mineraal baden waar veel mensen baden en zich insmeren met de heilzame mineralen. Boven zijn de hotels afgebroken omdat ze schadelijk zijn voor het gebied. Nu is er een mooi park aangelegd met bomen en flonders. Het is heerlijk om hier in de schaduw te zitten en alles te overzien. Het water stroomt over het plateau naar beneden en zet de kalk af op de rotsen. We bezoeken de oude ruine stad Hierapolis die een geheel vormt met de kalk thermen. De stad is gesticht ca 200 vC door Pergamon en later overgedaan aan Rome. De bloeiperiode ligt 200 nC en de stad raakt in 600 nC in verval. Boven is een zwembad met onder water de oude pilaren. Deze therm is vermoedelijk een onderdeel geweest van de tempel Apollo. De oude stad is uitgestrekt. Het theater is indrukwekkend. We lopen over het terrein naar de oude toegangspoorten van de stad met daartussen duidelijk zichtbaar een straat met diverse gebouwen en winkeltjes. Onder de straten heeft een uitgebreid waterleiding systeem gelopen. Bij de Romaanse poort is duidelijk zichtbaar het verschil in bouwstijl van de Byzantijnse periode en later de uitbreiding door de Romijnen. We lopen over de kalkrotsen terug naar beneden. 

Op de camping worden de voorbereidingen gedaan voor de bruiloft. Rond het zwembad staan tientallen versierde tafels. Er worden 600 gasten verwacht en zondag nogmaals 600. De muziek installeert hoge torens luidsprekers van indrukwekkend formaat. We werken ons plan uit. Mieke beplakt een dienblad van het restaurant met aluminium folie en plaatst het ,,Delftsblauwe'' servies. Daar overheen doorzichtig huishoudfolie met een geweldig lint. Om 19.00 arriveert het paar en wij voeren direct ons plan uit en bieden ons cadeau aan. Onze opzet werkt perfect. We worden uitgenodigd voor het feest hetgeen ook de bedoeling is en een extra tafel wordt aangeschoven. Om 20.00 begint de band twee uur zonder onderbreking Turkse muziek te spelen. De mensen zijn buitengewoon aardig en we worden direct opgenomen en zijn duidelijk onafgebroken aanwezig op de dansvloer. Daarna  wordt het bruidspaar gehuwd met diverse rituelen. Heel leuk om te zien. We dansen door tot 's nachts en veel te vrolijk stappen we om 01.00 uur ons bed in waar we pas merken dat we de hele dag op de been zijn geweest.

Zondag 13 sept we vertrekken zuidelijker richting Marmaris. De weg loopt door de bergen. De wegen zijn deels goed maar ook slecht. De omgeving is heel mooi. We rijden door een groot natuurgebied waar geen vervuiling is van bedrijfjes behalve dorpen en eenvoudige eethuisjes waar allerhande wordt aangeboden. We drinken thee in theehuizen waar we altijd welkom zijn en soms eten we daar ook ons Hollandse ontbijt. Niemand doet daarover moeilijk en mensen zijn vol aandacht. Even boven Marmaris vinden we een camping die wordt afgekeurd en rijden 25 km door naar een andere ,,camping'' bij het strand van Akbuk. De smalle en slechte weg loopt langs de zee door de bergen. Fantastische uitzichten over het water maar ook volle concentratie om daar te rijden. We vinden een heel eenvoudige camping aan een kiezelstrand. Het is hier zondag, de laatste vakantiedag in Turkije, heel erg druk. We kijken uit over een baai. We maken een plan voor de komende dagen. Over deze laatste kilometers rijden we meer dan een uur.

Maandag 14 sept, de eerste diaree meldt zich. Vermoedelijk ergens vervuild water getankt. We besluiten te blijven staan om bij te komen en uit te zieken. De ligging van de baai is erg mooi en de Turken beweren dat het strand het op twee na schoonste strand ter wereld is. In iedergeval is het schoon en mooi. Veel families bivakkeren onder de bomen. Langs de smalle weg zijn veel restaurantjes en ligbedden. s Ávonds worden er tafeltjes geplaatst en zit je met je voeten in het water heerlijk te eten of relaxen. Overdag zwemmen we en vooral Bert, Emile en Andre tonen zich als waterratten en snorkelen uitbundig. In een enkel retaurant is wifi. Turkse mensen nodigen ons uit voor een gebakken visje. Wat een lieve en aardige mensen. Emile staat te dicht bij de grommende oude waterpomp en trekt 's nachts de stekker er uit. 

Dinsdag 15 sept, we ruimen op en vertrekken naar Marmaris waar geen plaats is voor campers maar Gerrit heeft op de Netsel marina toestemming gekregen om vier campers te stallen. Hij rijdt vooruit om daar alles te regelen en later komen de anderen. We krijgen op de P, een stoffig terrein achter het shoppingcentre, een plaats. We staan nu midden in de stad slechts enkele meters van de boulevard en de oude stad. Elk equipe bezoekt de stad. De dames tonen zich ware inkopers van broeken en schoenen. Volgens hun hebben ze vandaag veel geld verdiend. De diaree breidt zich uit. Het is een mooie maar drukke en vooral warme stad. De meter staat op 38 graden. Eindelijk na onze aankomst in Turkije hebben we goede en warme douches. Gerrit en Raldi nodigt iedereen uit om bij Akmanbezie, een Turks restaurantje bekend om zijn Hamsi, kleine in olie gebakken visjes die je met graat en al opeet. Het is een gezellige heerlijke warme avond. We vergaderen over de loop van de reis en besluiten om naar de andere kant van de baai van Marmaris te rijden. We regelen een plaats bij een restaurant. Op de kaart zien we dat weg wel ,,heftig'' wordt maar de werkelijkheid is nog veel erger. We belanden in een voor onze auto's onherbergzaam gebied maar kunnen niet meer terug. De omgeving is schitterend en er zijn uitzichten over één van de mooiste baaien ter wereld. We rijden door naar Amos en komen op een weggetje naar een restaurant aan het water. De weg is zeer steil en smal. We kunnen alleen nog vooruit. Hoe komen we ooit terug?  We vinden bij het restaurant een P en plaatsen de auto's. Er is een strand met ligbedden en een steiger voor boten. We smeren een broodje. Bert krijgt gelijk ruzie met een oude man die schreeuwt dat het de bedoeling is om in het restaurant te eten.  We houden beraad en Emile en Gerrit gaan praten met de eigenaresse. De brand is geblust. We beloven 's avonds bij haar te gaan eten en we organiseren zelfs 220 V voor onze koelkasten. Op het strand is het zonnen, slapen zwemmen en snorkelen. Onder water worden mooie en hele scholen vis waargenomen. Na een gezellige eigen borrel in de schaduw van een boom gaan we eten bij Amos. Alles ziet er goed uit en we eten prima. De sfeer is een open restaurant boven het water met een verkoelend windje. Niemand hoeft medelijden met ons te hebben maar we moeten ooit eens terug de berg op.

Donderdag 17 sept we blijven staan bij Amos en vermaken ons met zonnen en zwemmen. De campers worden opgeruimd. Emile en Gerrit verkennen de route naar boven en bezoeken Ahmet, een voor Gerrit bekend mooi restaurant. s' Avonds een borrel en koffie tot laat onder de boom. We zingen Nederlande smartlappen bij kaarslicht.

Vrijdag 18 sept, we maken ons klaar voor vertrek naar Ciftlik, een baai onder Marmaris. Emile en Erie verleggen hun route naar een andere om de was te verzorgen. De route naar Ciftlik loopt hoog door de bergen en is smal en ,,Turks''. We zien hier het echte Turkije. Een prachtige route. We stoppen bij een stalletje voor honing. Er is niemand en een oude vrouw aan de overkant bemoeit zich luid schreeuwend met ons. We stoppen in het mooie dorpje Bayirkoy en drinken thee in een theehuis bij de moskee. Er is markt en de voorraden worden aangevuld met fruit, vijgen, dadels en heerlijke grote perziken voor slechts een paar cent. We rijden de laatste kilometers door een mooie kloof. In Ciftlik vinden we bij een restaurant drie plaatsen met stroom en redelijke douches, vlak bij het strand. Alles gratis daar tegenover staat dat we 's avonds daar wel moeten eten. We zonnen en zwemmen en Bert leert Gerrit snorkelen. Eten met z'n allen een heerlijke cassarole aan het water. Bij de ziekenboeg hebben de patienten zich, letterlijk leeg gelopen, afgemeld maar er komt toch weer een patient bij.

Zaterdag 19 sept, we vertrekken naar Gocek om ons weer te voegen bij Emile en Erie. De rit door de bergen is wederom erg mooi. We rijden langs de baai van Marmaris en doen de nodige inkopen. We bezoeken Gocek en wandelen langs de boulevard. Emile en Erie hebben een camping ontdekt tussen Gocek en Fetheye. De camping is een terrassen camping aan een baai en echt Turks. De families kamperen in eenvoudige tenten met veel plastic en slepen hun hele huishouding mee. Alle Turken barbequen met kooltjes of sprokkelhout in een gortdroog dennenbos. Er is een wasmachine. Het weer lijkt iets onstabieler te worden. 's Avonds onweer met een kleine bui, de eerste sinds vier weken. Emile en Erie staan bij een leuk Turks gezin. Met handen en voeten knopen we een gesprek aan. Zondag 20 sept blijven we staan om te wassen en luieren. Emile en Erie rijden met de Dolmus naar Fetheye en bezoeken een hamam. Na de kleine bui begint het plotseling te te stortregenen met onweer en veel tenten komen in het water te staan. De stroom valt uit, de camping is aarde donker behalve de campers met hun eigen stroom voorziening.

Maandag 21 sept de wifi is uitgevallen. Vier jonge vrouwen in fel groen gekleurde bourkines met rode en gele zwembandjes, krijgen zwemles. Het is een kleurrijk gezicht maar hoe is het mogelijk dat de vrouwen in die pakken kunnen zwemmen. De reis gaat verder richting Kalkan. Gerrit en Raldi blijven een dag in Fetheye en ontmoeten zeilvrienden. De rest vindt een plek bovenaan een 400 meter stijle rots. Dit is hun te gortig en zoeken een veilige plek bij een restaurant bij Kalkan. s' Nachts een onophoudelijke, knetterent onweer en hoosbuien.

Een deel van de groep heeft naar Kalkan de route ,,weg van de snelweg'' gevolgd. Slechts enkele kilometers verder, maar het verschil is levensgroot. Kleine, eenvoudige dorpjes en slechte wegen. De mensen wonen in eenvoudige huizen met veel handeltjes en winkeltjes. In een restaurant zitten we op de grond. Halverwege de route is een mooie kloof te bezichtigen. Het weer is slecht en het regent. Het water dendert door de kloof. De weg loopt mooi langs een rivierbedding door een natuurgebied. Gerrit en Raldi lopen met de auto vast in Kalkan op de stijle helling. Behulpzame Turken schieten te hulp. Ondanks de regen is de route Kalkan-Kas, langs de ruwe bergen en de blauwe zee erg mooi. De groep komt samen op camping MKZ Kas. Een terras camping aan zee. Dit is de eerste camping waar we meer buitenlanders en enkele campers tegenkomen en het doet westers aan met veel backpackers. In de ziekenboeg is het rustig geworden. 

Woensdag 23 sept, we blijven een dag staan op de camping in Kas. Ieder bezoekt Kas, een mooi maar touristisch plaatsje met een mooi gerestaureerde arena. De camping heeft een goed restaurant met heerlijke ligstoelen aan zee. De sfeer is heel relaxed. 's Middags begint het weer op te knappen en schijnt de zon. Bert bakt pannekoeken. 

Donderdag 24 sept, de groep vertrekt naar Gekova. Het is vandaag Kurban Bayrami, offerfeest, de blangsrijkste Islamitische feestdag. Het feest duurt 4 dagen waarvan de eerste 3 dagen geiten worden geslacht. Het slachten doen de mensen bij de ingang van het erf om iedereen uit te nodigen. In een dorp zien we overal de beesten hangen en in tuinen brandt de bbq. We worden uitgenodigd en er wordt ons vlees aangebodenen we plukken de druiven van de struiken. Overburen halen net een geit op en bij de buren doet een geit zijn laaste stuiptrekkingen. Overal bij de huizen ligt bloed. We ontmoeten een imam die nederlands spreekt en ons veel verteld over het feest. Wat zijn de mensen vriendelijk en gastvrij. We worden enthousiast uitgezwaaid. De weg naar Gekova loopt hoog door de bergen en is smal en slecht maar met prachtige uitzichten over de baai. Diepe gaten in de wegen worden gemerkt met een stuk rotsblok. Bij het dorpje Ucagis vinden we een goede camperplek zonder voorzieningen bij een pension. Het dorpje ligt aan een mooie baai en is touristisch maar nog echt authentiek en je wordt niet overlopen door de drukte. Er ligt een mooie sarcofaag. We huren een boot met schipper voor ons achten en maken een schitterende rondvaart langs diverse baaien waar we zwemmen en snorkelen. We zien restanten van een Byzantijns kerkje en we varen langs de Verzonken Stad waar veel elementen van bouw zijn te vinden. Je mag er niet zwemmen. Onze schipper brengt ons met zijn boot tot in de blauwe grot, maar er staat teveel wind om daar te blijven, bovendien is het verboden. Op het water is het heerlijk koel en we genieten volop met een eigen biertje en glas wijn uit de koelkast. We bezoeken het dorpje Kalekoy. Het dorpje ligt stijl tegen de helling en is alleen te voet of met de boot te bereiken. De straten zijn twee meter breed. Zo moet ook het Lycische volk hebben geleefd. In de haven mogen we het schip gebruiken voor onze middag borrel waar we dankbaar en met veel plezier gebruik van maken. 's Avonds gebruiken we bij Onur een goed diner. We zitten gezellig op het terras aan het water. Donderdag 24 sept is een superdag. Iedereen valt als een blok in slaap.

Vrijdag 25 sept, we rijden oostelijker en bezoeken eerst Myra en de heel bijzondere graftombes en arena. De tombes liggen mooi hoog in de rotsen en hebben gebeeldhouwde lateien. Het Lycische volk heeft haar doden waarschijnlijk geeerd en de tombes lijken vermoedelijk op de huizen waarin ze hebben gewoond.  De arena is van een latere periode. Het wordt warm en druk vanwege de feestdagen. We slaan een bezoek aan tombe van de bisschop van Myra oftewel St Nicolaas over. Onderweg naar de camperplek zien we nog veel tombes onbeschermd en je kunt er gewoon binnenin kijken. De wegen binnendoor zijn erg slecht. We bezoeken nog een kerkhof die hier heel eenvoudig zijn en slecht zijn onderhouden. Op de meest recente graven liggen veel snoepjes. Een stijle en smalle afdaling en vervolgens een zeer smal grindpad van enkele kilometers voert ons naar de uitgezochte camperplek bij Cirali. Alle moeite is niet voor niets geweest. We vinden tussen de hoge bergen een uitgestrekt stuk schoon zandstrand aan zee. Misschien is dit het paradijs maar dat dachten we ook al eerder. Onze zonnepanelen maken overuren. We zijn geluksvogels.

Zaterdag 26 sept, we blijven nog een dag op onze plek om te zwemmen en  te fietsen naar Olympus en de berg met het eeuwige vuur. 's Middags meldt zich een 26 jarige Francaise en vraagt of ze tussen onze campers mag staan. De schoonheid reist met de bus en tevoet door Turkije. 's Avonds zetten we alle tafeltjes bij elkaar en de brunette drinkt onze wijn en eet onze kip. De mannen mekkeren als bokken die geofferd worden. De volgende dag is ze verdwenen.

Zondag 27 sept. We maken vandaag een trip van 200 km. We bezoeken even Kemer maar laten Antalya links liggen omdat de kleine steden en dorpen en de natuur veel mooier zijn dan deze grote, drukke stad. De weg door Antalya is druk en de Turken rijden als gekken. Vaak willen ze de binnenkant van onze koplampen nog bekijken.Vegeleken met deze rijstijl zijn Parijsenaars echt babies. We ontmoeten onderweg heel veel waardering en we worden vaak gevolgd door bewonderaars. Tijdens het rijden knopen ze hele gesprekken aan. Turken willen ook graag de campers van binnen bekijken. Wij hebben al tientallen families binnen gehad en voor de criticus; we zijn niets kwijt. De uitgekozen camping bij Belek is afgekeurd en we ontvangen via sms de coordinaten van een nieuwe ,,betere'' camping, die ligt achter een pension aan zee maar de toegang is erg smal. Waslijnen moeten worden afgebroken. 's Avonds een gezellige happy hour tot in het donker bij volle maan in korte broeken. We denken nog maar niet hoe we hiervandaan komen. Op het strand loopt een schildpad. Vermoedelijk blijven wij hier drie nachten staan. Maandag gezwommen en langs strand gewandeld. 's Avonds met z'n allen heerlijk gegeten bij een restaurant aan het strand voor slechts 300 lira voor acht personen een zeer uitgebreide maaltijd incl. wijn.

Dinsdag 29 sept, we vertrekken richting Alanya en rijden langs veel resorts maar erg druk is het er niet. De uitgekozen camping valt tegen en we ontvangen bericht dat de we naar de tweede optie, 120 km verder, moeten rijden. De omgeving is prachtig maar de weg is dramatisch slecht, smal en stijl met honderden haarspeldbochten zonder beveiliging. Alle concentratie is nodig en om je heen kijken is bijna niet mogelijk. De camping bij Anamur, ligt heel mooi aan het strand. Naast de camping ligt een mooi kasteel.

Woensdag 30 sept, we blijven staan op Paradise camping. Het is niet mogelijk het kasteel te bezoeken maar een oppasser wil een paar cent bijverdienen en neemt ons met drie amerikanen, mee naar binnen. In de gracht rondom het kasteel zwemmen honderden schildpadden. Het kasteel is bovenop een Byzantijns fort gebrouwd en is één van de best bewaarde kruisvaarderskastelen. De Osmanen breidden het uit en is uiteindelijk nog gebruikt tot 1921. Er staat nog heel veel overeind en wordt momenteel gerestaureerd. We krijgen een goede indruk van het gebouw. De oppasser heeft veel haast om zijn illegale praktijken te verbergen voor zijn collega. We bezoeken Anamur per fiets en per Dolmusbus. Gerrit en Raldi houden een verkeerde bus aan maar mogen met de schoolbus vol kinderen meerijden. De bus zet ons af bij de camping en een stel oververhitte pubers zwaaien ons enthousiast uit. Andre en Mieke zijn donderdag 1 okt 45 jaar getrouwd. We zijn druk met voorbereidingen om dat op de camping te vieren.

Donderdag 01 okt, we drinken koffie bij Andre en Mieke. Al vroeg heeft Andre in de stad een heerlijke Turkse taart gehaald. Het is gezellig en smaakt ons prima tevens worden we uitgenodigd voor een etentje in het restaurant op de camping. Daarna gaat ieder zijn/haar weg met de fiets of strandwandeling. De groep heeft voor het bruidspaar enkele verrassingen in elkaar geknutseld. Na onze gebruikelijke happy hour, worden Mieke en Andre apart genomen en ,,aangekleed''. De dames hebben voor Mieke en mooie bruidssluier met veel bloemen, geplukt op de camping, gemaakt. De heren hebben Andre aangekleed met een hogehoed van zilverfolie en een grote vlinderstrik en aan tafel ontmoet het bruispaar elkaar. Het restaurant is zeer eenvoudig en de afspraken die Andre heeft gemaakt pakken naar zijn ongenoegen, anders uit, maar je moet Turkije nemen zoals het uitkomt. We eten een heerlijk visje met tien katten om ons heen. Na het eten staan tien katten op een andere tafel de afwas te doen. Koffie drinken we samen bij de camper met hollandse muziek en een dansje. Het maakt de avond erg geslaagd. 

Een kleine vrachtauto rijdt over de camping en spuit met twee grote kanonnen alle ongedierte dood. We hebben dit op een andere camping al eerder meegemaakt met harde wind die de rommel weg blaast, maar op deze windstille avond krijgen we de volle lading. Hoesten en braakneigingen, ook bij de buren en iedereen rent naar het open strand voor frisse lucht. We zijn hevig ontdaan. In Turkije zijn dit normale praktijken en Turkse kampeerders vragen of de jongens in, onder en rondom hun tenten en zeilen extra willen spuiten waaraan ze gewillig gevolg geven. Wij westerlingen sluiten alles af en rennen weg of ons leven in gevaar is.

Vrijdag, 02 okt we rijden 120 km oostelijker naar een camping nabij Tasucu. De natuur is wederom heel mooi maar er wordt weer veel gevraagd van de bestuurders en de auto's. Hellingen van 15%, smal, slecht en geen beveiliging langs de afgronden dat is standaard. Onderweg veel bananen plantages. De vruchtbare dalen worden vaak ontsiert door geweldig grote  oppevlaktes plastic kassen en de daarbij behorende vervuiling. Turken bewaren echt alles rondom hun huizen en wordt weer eens gebruikt Ze bouwen en plakken alles aan elkaar. In de wieg van elke Turkse jongens ligt volgens ons een speen, een flex en een lasapparaat waarmee ze hun hele verdere leven driftig lopen te zwaaien. Ze bouwen ook voor vandaag en niet voor morgen. Een nieuw stuk weg of huis is nog niet vrijgegeven of de eerste verzakkingen worden al waargenomen. Camping Akcik bij Tasucu is goed onderhouden en ligt mooi aan een smal, schoon kiezelstrand en helder blauw water. Een hond houdt ons uren wakker met geblaf en de tokkelende kippen onder de auto's maken het concert compleet. We blijven hier enkele nachten en dat zijn gelijk de laatste dagen aan zee. Hierna gaat de reis richting het noorden via Cappadocie naar de Zwarte Zee.

Zaterdag 03 okt, we fietsen naar het stadje voor boodschappen en de kapper. Emile bezoekt in Tasucu het geboortehuis van Ataturk, de grote hervormer van Turkije. Emile en Gerrit eten in het zeer goede restaurant van de camping heerlijk grote garnalen. De zoon van de baas speelt gitaar. Bert en Andre fietsen om te eten naar het stadje waar het gezellig druk is. De terrassen zijn bezet en de inwoners zitten tijdens deze warme avond op hun balcon en op hun met palmbladeren overdekte daken.

Lange rechte weg van 120 km door de dorre droge hoogvlakte.

Zondag 04 okt. Emile en Gerrit nemen voor een paar dagen een andere route landinwaarts. Bert en Andre blijven aan het strand om van de laatste dag aan zee te genieten. We bezoeken eerst de zondagmarkt in Tasucu. Prachtige groente en fruit ligt hoog opgestapeld maar er zitten ook mannen en vrouwen met een paar appels en een bosje peterselie. De kruiden ruiken heerlijk onder de tentzeilen. Een echtpaar draait sigaretten van zelf verbouwde tabak. 

Het eerste deel van de rit voert langs een rivier doordiepe kloven. Het is een prachtige rit door diverse dorpen met diepe afgronden en hoog opgetrokken rotsen en eindigt na 50 km in een maanlandschap. Gerrit rijdt verder, door een 60 km natuurgebied naar Ermenek. Onderweg stoppen we voor een foto we zijn geen mens tegengekomen maar in  het bos worden we gewenkt door een man om te komen. We ontmoeten daar een herders familie met 270 geiten. Ze wonen in twee hutten zonder meubels.  De familie eet en slaapt op de grond. We krijgen yoghurt aangeboden. Het smaakt koel en heerlijk maar we durven het niet meer te eten. Er wordt thee voor ons gezet. Hartelijk zwaaiend worden we uitgewuifd. In Ermenek staan we onder een hoge rotswand met veel grotwoningen. In de bergdorpen worden nog ezels gebruikt. Uiteindelijk is de ezel het enige middel om met zware ladingen de steile bergpaden naar de woningen te beklimmen.  De volgende nacht staan we In Karaman midden in de bazaar in het centrum. Zeker 10 mensen hebben ons geholpen om ons door deze chaotische stad naar een P te lootsen en de camper op zijn plek te dragen. Een Nederlands sprekende vrouw spreekt ons aan. Ze komt uit Amsterdam en woont hier al 10 jaar en vraagt ons wat we in Karaman zoeken want in al die jaren heeft ze hier nog nooit een tourist gezien. We worden van alle kanten bekeken en gewaardeerd en iedereen zwaait en komt kijken. Raldi voelt zich ongelukkig in haar korte broek en kleedt zich snel om. In Karaman is geen restaurant te vinden waar bier of wijn wordt geschonken. De bazaar is druk en levendig, het verkeer is een chaos. Emile en Erie bezoeken een vulkaan met een krater in een zoutmeer bij Karapinar. 

Dinsdagmorgen vertrekken we vroeg uit Karaman om de opstoppingen in de smalle straten te ontlopen wat niet helemaal lukt. Onderweg vinden we Bert en Andre die hebben overnacht bij het kasteel van Karaman. We rijden naar Sultanhani en kiezen voor de route binnendoor. Het is moeilijk de weg te vinden. Hou een Turk een landkaart voor z'n neus en hij kijkt er naar alsof hij water ziet branden. De route is een 120 km rechte weg door een dorre, droge hoogvlakte onderbroken door de stad Karapinar. Het eerste deel loopt nog door kleine leuke en zeer eenvoudige dorpen. We eten ons ontbijt in een theehuis in een dorpje. Bij het uitstappen worden we in het Nederlands welkom geheten door een Turkse pensionada die 35 jaar bij Heiniken heeft gewerkt en hier de grote man uithangt. Er zitten nog twee pensionadas die iets bescheidener zijn. Het tweede deel wordt alleen onderbroken door een enkele nederzetting. We zien daar nog veel lemenhuizen maar slechts één hebben we gezien die nog is bewoond. De oude ommuurde lemenburchten worden nu bewoond door schapen, het enige dier dat hier nog iets te eten kan vinden. Er worden veel suikerbieten en veevoer verbouwd en mineralen voor de bouw gewonnen. We komen op de smalle, slechte weg veel zeer zwaar vrachtverkeer tegen. De weg eindigt in grote zoutmeren. Hier is de productie van zout belangrijk voor een groot deel van Azie. Op de camping in Sultanhani worden we te enthousiast ontvangen door de eigenaar. Hij heeft een grote familie die allemaal wat willen verkopen. De tapijten liggen uitgespreid op de grond en er wordt ons direct raki en eten aangeboden. De man houdt zelf het meest van zijn raki en praat al snel met een dubbele tong en loopt de hele tijd achter ons aan met zijn kleedjes. 's Avonds maakt zijn vrouw een maaltijd voor ons. Er komt een gitzwarte lucht en het weer slaat om van zwembroek naar drie truien en langebroek. De eettafels worden verplaatst naar de veranda van het huis en we eten gezellig een goed drie gangen menu. Na zes weken komen de dekbedden weer te voorschijn.

Woensdag 07 okt. Het dorp ligt in een religieus gebied waarvan Konya, de meest vrome stad van Turkije, de hoofdstad is. 's Morgens zes uur worden we gewekt door verschillende minaretten die allemaal hun eigen liedje zingen in een wedstrijd wie het langste en hardste geluid geeft. Totaal 20 minuten duurt de preek. In het dorp is een levendige handel in oude kleden. Overal vind je reparatie werkplaatsjes en ververijen van de garens. We zien mannen werken zonder bescherming in deze erg ongezonde werkplaatsen. Ze leggen de kleden vervolgens op straat en het verkeer rijdt er overheen om de kleden oud te laten lijken. We bezoeken een sultanhan, een stevig ommuurde herberg in de 13e eeuw gebouwd voor beveiliging van de karavanen langs de zijderoute. Onderweg zien we wel meer van deze kastelen maar die in Sultanhani is de mooiste en grootste. Het is een prachtig indrukwekkend gebouw. Bert en Ineke hebben hun kleed gekocht precies zoals gewenst voor een heel redelijke prijs. Ook Emile en Erie hebben hun kleed en Gerrit en Raldi een klein kleedje voor in de camper. 

Donderdag 08 okt. De irritante eigenaar zwaait ons, na een nacht ontnuchtering van drank en drugs, uit. We vertrekken richting Cappadocie. Gerrit heeft problemen met zijn Tomtom en rijdt direct door naar de camping. De rest van de groep rijdt een route via een mooie kloof en kloosters bij Guzelyuk. 

Camping Kaya ligt mooi boven het dal bij Gerome op een hoogte van 1200 meter, waar alle bezienswaardigheden zijn te vinden en is de beste camping van de reis. We liggen voor op ons reisschema en tijdens onze happy hour overleggen we de invulling van de komende dagen en van de rest van de reis.  Het is fris, 's avonds gaan de verwarmingen aan.

7. okt, 2015